Rozdział 12

- O! Całkiem poręczne. - Brunet popatrzył na trzymany w ręce świstoklik, który przetransportował go w to miejsce, czyli tuż przy wejściu do Grimmauld Place 12. - Cholera! - chłopak złapał się za głowę, która nagle zaczęła pulsować bólem, z każdą chwilą silniejszym, a on sam upadł na kolana zaciskając mocno oczy w oczekiwaniu aż ból zelżeje.

Ulica była opustoszała, więc była możliwość otwarcia się przejścia do domu i właśnie gdy wejście było już widoczne drzwi otworzyły się i wyszedł z nich Snape, Dumbledore i Lupin pogrążeni w rozmowie. Snape i Lupin byli ubrani w typowo mugolskie ubrania, czyli koszula i ciemne materiałowe spodnie, u tego drugiego odcień spodni był trochę jaśniejszy. Dumbledore, cóż... miał na sobie to samo co zwykle, czyli typową dla niego długą szatę.

- Albusie, nie mogłeś się ubrać bardziej stosownie?

- Ależ Remusie, doskonale wiesz, że ja nie przepadam za mugolskimi ubraniami. I przyznaj się, czy wyobrażasz sobie mnie w innym ubraniu niż te co noszę zawsze?

- Cóż... racja, ale dobrze wiesz, że nie o to chodzi...

- Moglibyśmy skończyć tą bezsensowną rozmowę? Musimy iść do... - Mistrz Eliksirów urwał przyglądając się ze szczytu schodów postaci znajdującej się dziwnie blisko wejścia do magicznego domu. Wytężając wzrok rozpoznał chłopca i o mało nie zbiegł ze schodów by to sprawdzić, więc tylko powiedział: - Potter...?

- Harry? Czemu wspominasz teraz o nim...? - Dyrektor poszedł śladem Severusa i też przyjrzał się owej postaci. - Na Merlina, toż to rzeczywiście Harry! Co on tu robi? Nie miał iść na Pokątną? Gdzie Felix...?

- Harry! - Remus praktycznie rzucił się w stronę chłopaka, a zaraz za nim szybkim krokiem ruszył Snape, za to Dumbledore ruszył z powrotem do środka domu chcąc najpewniej porozmawiać z pewnymi osobami jak i kilka innych wezwać. - Na brodę Merlina, co się stało? Harry?! - Mężczyzna o miodowych oczach wziął chłopca w ramiona i trząsł lekko. Zaraz obok niego przykucnął Snape. Jednym rzutem oka potrafił w miarę dokładnie rozpoznać co się z chłopcem teraz działo.

- Odsuń się, Lupin. - Mężczyzna spojrzał ze zdumieniem na Snape'a, lecz widząc jego spojrzenie posłusznie się odsunął. Teraz Harry znajdował się w ramionach Severusa, który wewnętrznie był zaniepokojony jego stanem. - Nic mu nie jest, ale jest... wyczerpany magicznie i miał atak paniki. Coś musiało się stać... zabierzmy go do środka.

- R-racja. Harry...? - zapytał Lupin z nutką strachu w głosie.

- Nic mi... nie jest, tylko głowa... boli... - Harry próbował wstać, lecz znów upadł przy tym śmiejąc się dziko.

- Z czego rżysz, Potter? - zapytał sarkastycznie Snape unosząc brew.

- Nie rozumiem już... samego siebie... - Brunet dusił się ze śmiechu, a jego śmiech z wesołego zamienił się w rozpaczliwy i trochę jakby nerwowy.

- Harry... Co masz na myśli? Z czego się śmiejesz? - Remus spojrzał z przerażeniem na chłopaka i potem zwrócił się do Severusa: - Czy to atak paniki?

- Najprawdopodobniej. Coś musiało się stać - powtórzył, tym razem kładąc nacisk na wyraz coś. - Coś, z czym nie może się pogodzić i co zaburzyło jego wewnętrzny system wartości. 

- Wewnętrzny system wartości? - powtórzył Remus nie do końca pewny czy rozumie.

- Tak, Lupin. To coś co się potocznie nazywa kręgosłupem moralnym.

- Ale co mogło się stać? - Pytanie zadane przez wilkołaka miało wydźwięk retoryczny, gdyż na to pytanie odpowiedź znał prawdopodobnie tylko Harry.

- Nieświadomie broni umysł, więc tego się teraz nie dowiemy. Weź go do środka i wezwij Pomfrey. Ona będzie wiedziała co robić.

Z tymi słowami Snape zniknął tak jak stał, a Remus nadal patrząc w miejsce, jeszcze niedawno zajmowane przez drugiego mężczyznę, powiedział:

- Coś z czym nie może się pogodzić. Co to jest, Harry...?

- Hahaha... - Histeryczny śmiech wydobył się z gardła bruneta, lecz widząc zmartwione spojrzenie mężczyzny o miodowym spojrzeniu opanował się lekko i powiedział. - Zabiłem, Remusie. Właśnie to się stało...

- O czym ty mówisz...? Nawet nie żartuj w ten sposób. - Spojrzenie Remusa ze zmartwionego zmieniło się w przerażone, gdy postawił Harry'ego na nagach i prowadził ku wejściu do domu.

- Żarty...? To byłoby... dobre. - Z tymi słowami chłopak, który słaniał się na nogach stracił przytomność pod wpływem bólu głowy i natłoku emocji dotąd mu zupełnie obcych.

- Harry...? - Teraz gdy chłopak był nieprzytomny Remus mógł za pomocą magii zanieść go do jego pokoju. Widząc lecące ciało chłopca kilka osób przebywających teraz w kwaterze pobiegło w jego stronę. Na pierwszym miejscu przybiegł Ron, a tuż za nim Hermiona.

- Remusie, co z Harrym? - zapytała dziewczyna patrząc na bruneta i idąc w tym samym czasie za mężczyzną do pokoju chłopca.

- Ronie, Hermiono. Sam do końca nie wiem co się stało, ale chodźcie ze mną, Harry będzie potrzebował waszego towarzystwa. Nie jest z nim za dobrze, według mnie.

- Co masz na myśli? Co z nim? - Tym razem to Ron się odezwał z lekką paniką w głosie.

Remus milczał niezdolny do powiedzenia co Harry mówił całkiem niedawno, gdyż nie chciał w to wierzyć. Potter nigdy w życiu by nie żartował z zabicia kogoś, nawet jakby był w podłym humorze co zdarzało się ostatnio nagminnie. Gdy drzwi od pokoju chłopca ukazały się ich oczom, szybko zostały otworzone, a chłopak położony na łóżku. Mężczyzna podszedł do chłopca z zamiarem przetransmutowania jego ubrania w pidżamę, ale stanął jak wryty gdy usłyszał pewne słowo, czy raczej imię wydobywające się z jego ust.

- Co się stało? - zapytała Hermiona, gdy weszła do pokoju chłopaka i spojrzała na mężczyznę, który zmarszczył lekko brwi wyraźnie nad czymś myśląc.

- Nic takiego. - Zbył pytanie dziewczyny i w końcu zrobił to co miał zamiar zrobić. - Wezwę Pomfrey, według Severusa będzie wiedziała co robić.

- Według Snape'a? - wtrącił swoje pytanie Ron.

- Profesora Snape'a dla ciebie, chłopcze. - Mężczyzna posłał lekki uśmiech w stronę chłopca widząc, że nawet jeśli okoliczności nie były najlepsze, sposób bycia przyjaciół Harry'ego potrafił podnieść na duchu każdego. Ich niechęć do Severusa zawsze była zabawna. - Zostańcie z nim, ale nie siedźcie zbyt blisko. Jego magia go broni, tak jak podczas jego śpiączki, a to nie oznacza, jak dla mnie, nic wesołego. - Wychodząc mężczyzna posłał jeszcze spojrzenie nieprzytomnemu chłopcu, który teraz wyglądał jakby tylko spał.

***

Chłopak leżący na łóżku poczuł lekkie szturchanie za ramię. Dochodził do niego znajomy głos.

- Wstawaj Potter, mamy do pogadania.

- Co...? - zapytał chłopak sennie, walcząc z ciążącymi powiekami.

- No dalej... śpiącą królewną jakbyś bardzo chciał i tak nie zostaniesz. Nie masz predyspozycji.

- Odwal się, chcę spać.

- No, Potter, bo zacznę cię budzić zupełnie inaczej. - Harry mimo że nie widział dwuznacznego uśmiechu drugiego chłopaka wyczuł coś dziwnego w tonie jego głosu. Serce w jego piersi podskoczyło, ni to ze strachu, ni z radości.

- C-co...? - Harry poderwał się do siadu od razu otwierając szeroko oczy i patrząc nieufnie na drugiego uśmiechającego się dziwnie chłopaka.

- Nic takiego... Harry.

- Czego chcesz i... - Teraz chłopak powiódł wzrokiem po pomieszczaniu, w którym się znajdował i stwierdził, iż nie jest w swoim pokoju na Grimmauld Place. - gdzie ja jestem?

- No, nie poznajesz? - zapytał blondyn sarkastycznie. - To nasze miejsce spotkań. - Widząc głębokie niezrozumienie na twarzy bruneta dodał: - W snach.

- Czyli śnię? - zapytał z ulgą i jakby lekkim rozczarowaniem co nie umknęło blondynowi. - Więc jak tutaj pójdę spać, to się obudzę naprawdę? 

- Mniej więcej tak to działa, ale... 

- Więc dobranoc.

- ... nie myśl, że pozwolę ci teraz wrócić. - Dokończył Draco swoje zdanie i pochylił się nad chłopakiem mrucząc niebezpiecznie blisko jego ucha: - Spełnię swoją groźbę, że cię obudzę inaczej.

- Hola, hola! - wykrzyknął brunet łapiąc się za ucho, gdy poczuł wcześniej na nim powiew ciepłego oddechu. - Odsuń się lepiej, bo cię przeklnę.

- Hehe... czemu, Harry, reagujesz tak żywiołowo na mnie, co? - Imię Harry'ego zostało 
wypowiedziane z jawną prowokacją.

- Ja wcale nie żartuje... odsuń się, bo... - Ręka bruneta powędrowała tam, gdzie powinna być jego różdżka. - Hę? Gdzie ona jest?

- Jesteś we śnie głupku, więc po co ci ona?

- Nadal nie łapię skąd możesz to wiedzieć? I dlaczego akurat jesteś w moim śnie? Nadal nie rozumiem czemu ciągle o Tobie śnię...

- To jest bardzo ciekawe, bo ja...

- Skończ, zanim zaczniesz. - Znów przerwał blondynowi wpół zdania. - Jest stąd jakieś wyjście? - zapytał sam siebie rozglądając się.

- To ja poczekam. - Draco wszedł powoli na łóżko zajmowane przez Harry'ego i położył się tuż obok, gdy ten rozglądał się nerwowo wokół.

- Niby na co? - zapytał nie spoglądając na drugiego chłopaka, gdyż już wystarczająco dużo najadł się wstydu poprzez swoje śmieszne reakcje na jego widok i dotyk.

- Na to, aż w końcu się uspokoisz i będziemy mogli po ludzku porozmawiać.

- A to teraz nie rozmawiamy po ludzku? To znowu jakaś aluzja do tego, że teraz śnię?

- Ależ skąd. - Śmiech wydobywający się z ust blondyna sprawił, że brunet w końcu na niego spojrzał. Patrzył na grę emocji na twarzy Malfoya, którego rysy stawały się coraz bardziej poważne. - Co się stało?

- C-co? - zapytał, gdy spojrzenie szarych oczu spoczęło na nim, a mianowicie skrzyżowało się z jego własnym.

- Nie zasnąłeś normalnie.

- Niby skąd to wiesz? Ja... - pomyślał chwilę - chyba straciłem przytomność.

- To będzie ciężkie do wytłumaczenia, a widzisz to? - Blondyn wskazał ręką na jego nadgarstek, na którym znajdowała się błyszcząca bransoletka ze srebrnymi refleksami.

- Czemu miałbym nie widzieć, ale co ona robi na moim nadgarstku? Nie pamiętam jakbym ją miał wcześniej.

- To symbol więzi.

- Więzi? - Harry mimowolnie dotknął swojego czoła, na którym znajdowała się jego sławna blizna w kształcie błyskawicy.

- Tak, ale nie... taka. To co masz na swoim czole jest oczywiście formą więzi, ale nie stworzonej z własnej woli tak jak to... - Dotknął palcem bransoletki bruneta. - I zastanawiam się skąd od razu wiedziałeś, że twoja blizna to więź? Jakieś oznaki?

- Mniej więcej. Rozumiem, że wiesz coś o tych całych więziach, ale skąd możesz wiedzieć jak została stworzona ta - pokazał na bransoletkę. - To wygląda na zwykłą ozdobę.

- To raczej proste pytanie.

- To znaczy?

- Ja ją stworzyłem.

- Czekaj, chyba źle usłyszałem, możesz powtórzyć? - Brunet wpatrywał się dziwnie na blondyna.

- Czasem trzeba myć uszy, wiesz? - Odwrócił się plecami do Harry'ego by ukryć uśmiech satysfakcji wyginający jego usta. - Powtarzam i słuchaj teraz uważnie. - Zrobił wymowną przerwę. - Znak więzi, o którym wspomniałem i nosisz na nadgarstku jest moim dziełem.

Harry popatrzył to na Malfoya, to na bransoletkę z niezrozumieniem wymalowanym na całej  twarzy. Za dużo informacji na raz i do tego zbyt szokujących.

- Masz jakieś inne szokujące wiadomości, bo nie wiem ile jeszcze dam radę znieść. - Chłopak zamknął oczy by uspokoić swoje rozszalałe serce.

- Kilka. - Odwrócił się w stronę bruneta i siadł krzyżując nogi. - Spójrz. -Blondyn uniósł swój nadgarstek ukazując równie błyszczącą bransoletkę, tylko że ze szmaragdowymi refleksami. Harry otworzył powoli oczy i spojrzał na podobną do niego bransoletkę lekko odznaczającą się na bladym nadgarstku blondyna.

- Też masz taką? Dlaczego?

- Ta więź jest obustronna. Nie tak jak ta. - Wskazał ręką na czoło chłopaka.

- Dobrze, rozumiem. Jak ją stworzyłeś?

- Nie dziwi cię to ani trochę?

- To sen, więc najpewniej nic nie będę pamiętał, więc wal wszystko co masz.

- Mylisz się. Będziesz wszystko pamiętał. Te sny zapisują się w naszej pamięci jak wspomnienia. Dzięki więzi.

- Jakiś nowy rodzaj magii czy jak?

- Można tak powiedzieć. - Blondyn złapał się na podbródek w geście zadumy.

- Jak ją stworzyłeś i po co?

- To co chcę powiedzieć może nie dotrzeć do ciebie za pierwszym razem, ale z chęcią będę powtarzał kilka razy. - Złe przeczucia przecięły umysł Pottera, ale zgodził się przytakując. - By więź mogła powstać potrzeba pewnego zaklęcia rzuconego w pewnej sytuacji.

- Niby jakiej sytuacji?

- Daj mi mówić i nie przerywaj. - Spojrzał zirytowany na bruneta i wrócił do przerwanego wątku. - Możesz nie skojarzyć za pierwszym razem, ale czy pamiętasz, kiedy Rudzielce po ciebie przyjechali? - Harry przytaknął i otwierał usta z pytaniem na języku, gdy blondyn podniósł dłoń sygnalizując przy tym, by nic nie mówił. Widząc po minie chłopaka zgodził się on niepewnie. - Skąd wiem to raczej powinno zostać tajemnicą. Wtedy ojciec Rudzielców dostał list od Dumbledore'a by przewieźć cię do Kwatery Zakonu, gdyż w czasie, w którym powinniście być już w Norze pojawili się śmierciożercy zastawiając pułapkę. Tam pierwotnie miałeś lecieć, nawet jeśli byś nie wysłał sowy z prośbą o pomoc. Takie było ich zadanie, zabrać cię stamtąd, czyli z domu tych całych mugoli. - Blondyn zrobił przerwę segregując informacje. - To skąd wiedziano o ataku na Norę też powinno zostać jak na razie tajemnicą. Warunek mówiący o sytuacji został spełniony.

- Niby co i gdzie?

- Ech... - Blondyn westchnął ciężko rozumiejąc, że chłopak nie mógł załapać o co chodzi w jego przypadku z sytuacją. - Uratowałem ci życie... poniekąd.

- C-co? To moje życie było zagrożone?

- Od urodzenia było, matole. - Śmiech blondyna poniósł się echem po pomieszczeniu.

- To wiem, ale chodzi mi o wtedy... no wiesz.

- Rozumiem, a odpowiadając na twoje pytanie to: tak. Było zagrożone. Można łatwo wywnioskować. Miałeś lecieć do Nory, w której była zastawiona na ciebie pułapka. O twoim transporcie wiedziało tylko niewielu ludzi, ale nie gwarantuję, że nikt spoza tego grona w jakiś sposób się dowiedział. Mamy dzięki tym informacjom kilka wniosków. Po pierwsze, mamy szpiega, a po drugie, właśnie sytuacja zagrożenia twojego życia przypieczętowała w większej mierze powstanie więzi.

- Czy te więzi to czarna magia? - Brunet wyglądał na lekko przerażonego.

- Tak jakby.

- Na głowę upadłeś?

- Twoja magia bezróżdżkowa uaktywniła się dzięki niej, więc nie narzekaj. - Milczenie bruneta było bardziej niż wymowne. - O, więc jesteś tego świadom? Dobrze. Jest jeszcze jeden warunek prócz zaklęcia i sytuacji.

- Jeszcze coś?

- Tak, jeszcze coś, a mianowicie uczucia.

- Hę?

- Uczucia rzucającego i osoby na której zaklęcie będzie użyte muszą być podobne, jeśli nie takie same.

- Rozumiem, więc ty mnie nienawidzisz i ja ciebie, więc więź mogła powstać. Muszę o tym 
poczytać. - Brunet przeciągnął się uwalniając barki i plecy od napięcia, które budowało się w nim od jakiegoś czasu.

- Wiesz... raczej tu nie chodzi o takie uczucia.

- Co masz na myśli? - Szczere zdumienie w oczach bruneta lekko zabolało blondyna, który był świadom wszystkich swoich uczuć względem niego. To będzie ciężkie, prawie jak wejście na szczyt Mount Everest, pomyślał Draco. Sądził, że plotka o zacofaniu emocjonalnym Pottera była bezpodstawna, ale jednak coś prawdy w tej plotce było, na nieszczęście Dracona.

- W tym musisz połapać się sam. Poczytaj o tym, może kilka kawałków układanki wskoczy na swoje miejsce. Czas wracać.

- Gdzie?

- Do rzeczywistości.

- Ale nie powiedziałeś jak ta więź działa! - zaprotestował Potter.

- Wcześniej tak usilnie chciałeś wrócić, a teraz mnie zatrzymujesz? - Dwuznaczny uśmiech pojawił się na ustach blondyna, gdy powiódł wzrokiem po całej sylwetce bruneta, osądzając go mianem apetyczny.

- Nie tak, że nie chce cię puścić czy coś, tylko jestem ciekaw, to wszystko.

- To wszytko, mówisz? Dobrze, następnym razem ci o tym opowiem i zaprezentuję kilka rzeczy. - Chłopak uniósł sugestywnie brwi.

- Raczej podziękuję.

- Podziękujesz jak ci wszystko pokażę.

- Przepadnij!

- Jak sobie życzysz, ale oczywiście tylko chwilowo. - Zbliżył się do bruneta i z fascynacją patrzył w zielone oczęta bruneta, w których malowała się czysta niewinność i lekkie niezrozumienie. Zabił człowieka, jak może nadal wyglądać na niewinnego?, jedno z wielu pytań przecięło umysł Draco zadziwiając jego samego. - Więc do rychłego zobaczenia.

- Taa, do zobaczenia. - Harry położył się i przymknął oczy. Draco przez jeszcze jakiś czasu stał przy łóżku patrząc na powoli pogrążającego się we śnie bruneta. Proces zbliżenia się do niego, rozpoczął się.

~~~~~~~~~
Hehehehe... miało być niebawem, a miesiąc minął! Ale ze mnie leń (jakbym dopiero teraz zauważyła :D). Troszkę pomysłów przybyło wczoraj gdy coś mnie naszło na oglądanie Harry'ego Pottera od początku. Oglądając wczoraj (czy dzisiaj?) w nocy Kamienia Filozoficznego i drugiej części Insygni Śmierci poczułam napływ natchnienia twórczego (przy siódmej części płakałam jak bóbr jak mój kochany Severus zginął! Patrzę na tą scenę i mimowolnie z mojego gardła wydobywa się szept: "Nie, tylko nie Severus! Nie...", aż tak bardzo go lubię!). Chlip, chlip...
Kiedy next rozdział? Nie wiem! Ale będzie na pewno! Don't worry!
Pozdrawiam!